• मी कोण ?

थेट दिल से

~ मनापासून

थेट दिल से

Monthly Archives: नोव्हेंबर 2010

धूर-धडाका

21 रविवार नोव्हेंबर 2010

Posted by truptisalvi in आपले सण

≈ 2 प्रतिक्रिया

दिवाळी सण म्हटला कि अगदी २–३ आठवडे आधीपासूनच आपण सर्व हा सण उत्साहाने साजरा करता यावा म्हणून तयारीला लागतो. घराची साफ–सफाई. नवीन कपड्यांची खरेदी, फराळाची रेलचेल, सोने–चांदीची खरेदी, कन्दील, दीपमाळ, पणत्या, सुगन्धी उटणे, रांगोळी इत्यादी इत्यादी….आणि हो “फटाके”

दिवाळी म्हणजे “Festival of lights”. तमसो मां जोतिर्गमय असा संदेश देत सर्व जन मानसांमध्ये चैतन्य आणि उत्साह घेउन येणारा असा हा सण. पण कानठळ्या बसवणारे फट्याकांचे आवाज , जीव गुदमरून जाइल इतकी फ़टाक्यांच्या धूराने प्रदूषित झालेली हवा आणि त्यामुळे वाढलेले तापमान या सणाच्या मांगल्याला गालबोट लावते असे मला वाटते.

लहान मुलांची हौस मौज म्हणून पालक पिशवी फ़ाटेल इतके फटाके खरेदी करून देतात. मुले अजाण असतात आणि या प्रकारातच दिवाळीचा आनंद लुटता येतो असा त्यांचा समज होतो. किंवा अगदी समर्पक बोलायच म्हणजे “माझे सगळे मित्र फटाके लावतात मग मीच का नाही?” मुलांच्या  या निरागस हट्टापुढे मात्रा चालेना कुणाची… पण मुलांमधे आणि पालकांमधे देखिल या संबंधित थोडी जाग्रुती व्हायला हवी. महागडे फटाके उडवून पर्यावरणाची हानी करण्यापेक्षा वृक्षारोपण करून त्याची वृद्धी करणे हे केव्हाही एक constructive कार्य आहे. पालकांनी असे विचार मुलांमधे अजाण वयापासूनच रूजवायला हवेत.

फटाक्यांचे आवाज अगदी १०० ते १४० डेसिबलच्या वर जातात हे किती भयंकर आहे. माझ्या ३ महिन्याच्या भाचीची ही पहिलीच दिवाळी म्हणून मोठ्य़ा उत्साहाने आम्ही ती साजरी करायची ठरवली. खूप पाहुणे, मित्र परिवार सुद्धा तीला पाहण्याच्या निमित्ताने दिवाळीच्या शुभेच्छा द्यायला घरी आले. पण तीने म्हणावी तशी सणाची मजा लुटली नाही. सारख्या येणा–या फटाक्यांच्या आवाजाने ती दचकून जागी व्हायची आणि आमच्या घरात फटाक्यांच्या आवाजासोबतच तिचा high pitch volume पण घुमायचा. 😉

सण असूनही आम्हाला खिडक्या , बालकनीचे दरवाजे लाउन घ्यायला लागत होते कारण इतका प्रचंड फटाक्यांचा धूर आणि त्यांच्या दारूचा वास यायचा की त्यामुळे आम्हालाच कसेनुसे व्हायचे तर त्या कोवळ्या जीवाची काय कथा?

घरातून खाली डोकावून पाहिले तर पालक आपल्या (अगदि ४ ते १० वयोगटातील) मुलांना घेउन फटाके फोडत असायचे. आता या वयोगटातील मुलाला बॉम्ब , १००-१५० ची लवंगी माळ या अशा अस्त्रांची काय बर तोंड ओळख….पण मुलांचे पालक मात्र आपण जबाबदार असण्याच्या अविर्भावत मुलांचा हाथ पकडून वातीला अगरबत्ती लावायचे… आवाज न करणारे अजून एक हिंस्त्र अस्त्र म्हणजे रॉकेट.. माझ्या एका मित्राने एक किस्सा सांगितला. दिवाळीत त्याच्या बैठया घराच्या खिडकिमधे रॉकेट अडकून बसले होते. आम्ही म्हटल तु झापल का नाहीस मुलांना कारण जर ते खिडकीत न अडकता सरळ घरात आले असते तर?? तर तो म्हणाला “लहान मुलगा असता तर थोडासा दम दिला असता पण पन्नाशी ओलंडलेल्या ग्रुहस्थाला मी काय शहाणपणा शिकवू?” 😉

भाऊबीजेच्या दिवशी आम्ही गाडी घेऊन बाहेर गेलो होतो. एका गल्लीत आल्यावर १०-१५ सेकंदान्नी गाडीचा ब्रेक दाबावा लागत होता. मुले रस्त्यावर फटाके लावत होती. आणि तेही मोठ-मोठे. या अशा प्रकारामुळे अक्सिडेंट व्हायची केवढी मोठी शक्यता असते? अस म्हटल्यावर माझे वडील म्हणाले की या मुलांना कुठे तुमच्यासारखी कॉम्प्लेक्स मधली गार्डन्स आहेत फटाके फोडायला तेव्हा ती रस्त्यावर फोडून आपली दिवाळी साजरी करतात. तेव्हा आपणच जपून गाडी चालवायला हवी. मला काही हे फारस पटल नाही…मी पुन्हा मुळ प्रश्नाकडेच वळले…की मुळात “फटाके उडवूनच दिवाळी साजरी व्हायला हवी का?”

म्हणजे दिवाळीत करायच्या प्रत्येक गोष्टीला म्हणजे “अभंग्यस्नान , रोषणाई, फराळ, रांगोळी इत्यादी इत्यादी यांना त्याच त्याच एक महत्व आहे किंवा काही कारण आहेत जी convincing आहेत. पण “फटाके” या प्रथेच काय कारण आहे?? हे मला अजुनही उमगलेल नाही.

कुणी एका सिने नट जोडप्याने म्हणे दान म्ह्णून क्रेट भरून फटाके गरीब मुलांमधे वाटले. किती उथळ संकल्पना आहे ही?? त्या ऐवजी काही पौष्टीक खाण, चांगके कपडे किंवा पुस्तके अस काही वाटता आल नसत का?

मोठ्या माणसांना चार समजूतीचे शब्द सांगयला जाव तर ते आपल्यालाच अक्कल शिकवतील (काही अपवाद वगळता 🙂 ) त्यापेक्षा कोणती गोष्ट constructive आणि कोणती distructive याचे धडे लहान मुलांना द्यायला हवेत. कारण तेच पुढची पिढी घडवणार आहेत.

तेव्हा किमान पुढच्या दिवाळीला तरी काही लोकांनी बोध घेऊन प्रदूषण कमी करण्याच्या हेतूने पाऊले उचलावीत आणि आपल्या बरोबरच इतरांनाही ह्या सणाचा आनंद लुटू द्यावा अशी आशा करूया.

हे शेअर करा:

  • Email

Like this:

Like Loading...

शुभ दिपावली!!!

05 शुक्रवार नोव्हेंबर 2010

Posted by truptisalvi in आपले सण

≈ १ प्रतिक्रिया

टॅगस्

दिवाळी, शुभ दिपावली, सण

सर्व वाचक मित्र मैत्रिणींना दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा…..

 

हे शेअर करा:

  • Email

Like this:

Like Loading...

माझी आई सुपरवुमन

01 सोमवार नोव्हेंबर 2010

Posted by truptisalvi in Uncategorized

≈ 4 प्रतिक्रिया

बरेच दिवसांनी आज जुनी डायरी वाचत होते……जुनी म्हणजे अगदी ८ वी पासून ते बारावी पर्यंत असताना लिहिलेली. म्हणजे ती काही रोजनीशी नव्हती. मनाला वाटेल तेव्हा लिहाव, असा प्रकार होता तो. त्यात अकरावीला असताना आई बद्दल मी खूप लिहिल होत. ते वाचताना डोळ्यातून पाणी आल. त्या ओघाने आठवणार्‍या काही गोष्टी सांगावश्या वाटल्या, म्हणून हा प्रपंच…

तशी सगळ्यानांच आपली आई इतरांच्या आई पेक्षा छान आणि ग्रेट वाटते.आणि वाटलीच पाहिजे…..पण माझ्या आईला मी एकच विशेषण लहानपणापासून जोडलाय आणि ते म्हणजे “सुपर मॉम”.

लहानपणी “सूपरमॅन” मूवी पहिला होता…….त्यात जसा तो सूपरमन खूप पॉवरफुली सगळे करत असतो आणि तरीही थकत नसतो, तशीच माझी आई….म्हणून आईसाठी हे विशेषण सुचल असाव.  मला आज ही असा वाटत की “शी इस बॉर्नड विथ सूपरनॅचुरल स्ट्रेंथ अँड पॉवर” का ते सांगते……

माझी आई…सेंट्रल गवर्नमेंट हेल्थ स्कीम मधे ऑफीसर आहे..आई चे वडील म्हणजे आमचे आजोबा हे सुद्धा सरकारी नोकरीत असल्यामुळे आमच्या आई ने सरकारी नोकरी स्विकारली यात आश्चर्य अस काहीच नाही.  तर माझी आई. मुळातच कष्टाळू स्वभावाची. आम्ही लहान होतो तेव्हा पहाटे (४.३०-४:४५) ला उठून आमचे डबे, आंघोळी शाळेची तयारी, घरातील केर कचरा, कपडे अशी अगणित काम आवरून ती आम्हाला आजीच्या घरी सोडायची आणि तिथून मग ऑफीसला जायची. (आई आमच्या सोबत 8 ला घर सोडायची त्यामुळे त्या आधी कोणतीही कामवाली बाई घरी यायला तयार नसायची) बर ऑफीस पण व्हीटी ला(हेड ऑफीस). त्यामुळे ट्रेन मधून लटकत जायाच चर्चगेट पर्यंत आणि मग २० मिनिटे चालत व्हीटीला जायच..शाळेत पोचवायला आजी आजोबांपैकी कुणीतरी यायच आणि परत आणायची जबबदारी वडिलांची……पुन्हा ऑफीसवरुन ७-७.३० ला येऊन रात्रीच जेवण मग भांडी, किचनचा ओटा आवरून पुन्हा दुसर्या दिवशीच्या भाजीची तयारी करा…..हे सगळ करता करता रात्रीचे ११-११:३० वाजायचे तिला झोपायला….पप्पा जेवणासाठी, चहा पाण्यासाठी, बाजार हाट करण्यासाठी तिला मदत करायचे..तिचे हे कष्ट आठवले की अंगावर काटा येतो माझ्या…..

मला रोज शाळेत सोडायला किंवा आणायला इतर मुलांप्रमाणे माझी आई येत नसे. याच मला खूप वाईट वाटायाच. खरतर काही मुलांच्या/मुलींच्या आई ज्या मुलांना शाळेत सोडायला यायच्या त्या शाळा भरायच्या आधी गेटबाहेर वर्गवार जी रांग लागलेली असायची त्यात आपल्या मुलाला सुरवातीला घुसवयाच्या…..आणि घुसणार्‍या मुलांकडे आम्ही रागाने पाहील की ती मुले भुवया उंचावून….”बघ माझी आई आलीय, नाव सांगेन हा” अशा अविर्भावत डोळ्यातूनच प्रत्युत्तर द्यायची. तेव्हा मला तसा तोरा कधीच मिरवता आला नाही.( रादर माझ्या आई ने कधीच मला तस रांगेत घुसवल नसत हे ही तितकच खर..) पण तरीही माझी आई एक वर्किंग वुमन आहे याचा मला प्रचंड अभिमान वाटायचा……पण माझ्या मनातील खंत मी तिला बोलून दाखवायचे..तेव्हा शनिवार तिच्या ऑफीसला सुट्टी असली की ती मला न चुकता शाळेत सोडायला यायची….आणि मी पण मान ताठ करून आज काहीतरी विशेष घडतय या अविर्भावत चालायचे.

आमच्या अभ्यासाकडे, रेग्युलर आक्टिविटीज कडे पण तीच बारीक लक्ष असायच.  ती जरी एक नोकरी करणारी आई असली तरी एक गृहकृत्य दक्ष गृहिणी ही आहे हे नमूद करायलाच हव…..तिने जितक्या पारंगत पणे तीच घर संभाळल आहे तितक्याच हुशारीने आणि मेहनतीने स्वत:चं करियर केल आहे…….

पण तरीही कुठून ही रोज एवढ बळ आणायची रादर आणते असा प्रश्न मला आजही पडतो…… शी मस्ट बी अ सुपरवुमन…..

जर भविष्यात ही वेळ माझ्यावर आली तर मला हे जमेल का??? प्रश्‍न अनूत्तरीत असलेलच बरा… 😉

आमचे चौकोनी जग....आणि सुपर मॉम

 

मी अकरवीला असताना सकाळच ६ ला घर सोडायाचे क्लासेससाठी आणि तिथून कॉलेजला आणि मग रात्री घरी यायला ७:३० वाजून जायचे….. १२-१३ तासाहून जास्त वेळ आपला कोकरु घराबाहेर राहणार म्हटल्यावर आईचा जीव कसा राहील…ती मला 2 निरनिराळे डबे करून द्यायची. झाल तिच्या नेहमीच्या कामात अजुन एका कामाची भर…..माझी आंघोळ आटोपली की मला किचन मधे तिच्या शेजारी बसवायची…..पहिली गरमागरम चपाती काढून मला भाजीबरोबर किंवा चहा बरोबर खायला घालायची….कल्पना करा मी सकाळी 5.30 वाजता ब्रेकफास्ट करायचे…भूक नसेल तरी खा…असा तिचा आदेशाच असायचा…..त्यामुळेच दुपारी 11 पर्यंत(म्हणजे क्लास चा ब्रेक होईयारयंत) भूक लागायची नाही.

मला आजही किचनमधल्या त्या शेगडीची, गरम चपातीची उब जाणवते..पण ती उब खरतर आईच्या मायेची आहे…मी पण अगदी लहान बाळसारखीच तिच्या मांडिला मांडी खेटूनच किचन मधे तिच्या शेजारी बसायचे. बर करायला सोप्प म्हणून कधी ब्रेड जम किंवा बटर घेऊन जा ……असा कधीच व्हायच नाही. रोज एक डबा भाजी पोळीचा आणि एकात उपमा, नाहीतर पोहे नाहीतर शिरा नाहीतर थालीपीठ असे पौष्टिक आणि वेग वेगळे पदार्थ द्यायची……तेव्हा तर दोन दोन डबे करण्यासाठी बिचारी ४ पासूनच जागी असायची…….काय झोप मिळत होती असेल तिला??? पण मला एकही असा दिवस आठवत नाही जेव्हा तिने आम्हाला कुणालाच बिना डब्याच किंवा बिना जेवणाच ठेवल असेल…कधी कंटाळा नाही केला. तिचे ते कष्ट पाहून माझ्या डोळ्यात पाणी यायच.. म्हणून न चुकता तिच्या पायाला हात लावल्याशिवाय मी घराबाहेर पडायचे नाही..तिच्या आशीर्वादाची अपेक्षा नसायची ती जे कष्ट करत होती त्यासाठी माझी ती एक प्रेमळ पोचपावती होती. आजारी असतानाही आम्ही नको नको म्हणत असतानाही ती उठून सगळं करायची….पैसे खर्चून बाहेरच अनहायजेनिक आणि आचराट खाण आम्ही खाव हे तिला मंजूर नाही…….

इतक सगळ ती निस्वार्थ भावनेने करते….का…कशासाठी? आणि मी आजवर काय केलय तिला बर वाटाव म्हणून????

या प्रश्नाच उत्तर शोधत असताना ते असंख्य क्षण माझ्या नजरेसमोरून गेले जेव्हा मी आईला दुखावल असेन……कधी तिला उलट उत्तर करून, तर कधी तिच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करून, कधी तिच्या मनाविरुद्ध वागून, तर कधी तिच्याशी कळत नकळत खोट बोलून….

तिने माझ्यावर इतक्या असंख्य उपकरांचा डोंगर रचून ठेवलाय, ठेवतेय आणि ठेवेल पण मी मात्र किती तरी वेळा माझ्या वागण्याने तिच्या मायेशी प्रतारणा केली असेन..

लहानपणी माझी अखंड बडबड, न थांबणरे प्रश्‍न या सगळ्यांना सय्यम बरतून आणि कौतुकने उत्तर देणार्‍या माझ्या आईचे दोन शिस्तीचे बोल जर मला कधी कटकट वाटले असतील तर एक माणूस म्हणून मला काय संवेदना आहेत? जिने माझ्यासाठी स्वत:च जग मर्यादित करून घेतल आज तिच्यासाठी जर मी दोन क्षण काढू शकत नसेन तर तिचे कष्ट मला भिडलेच नाहीत. मला चालता, बोलता येत नसतानाही माझी तहान, भूक एवढाच न्हवे तर माझी प्रत्येक गरज ओळखणार्‍या आईला आज भांडताना किती सहज पणे मी बोलून गेले “आई, तुला काही कळतच नाही ग”

आई आपल्याला टोकेल म्हणून छोट्या मोठ्या थापा मारण, बाहेरचा राग घरी येऊन आई वर काढण (ते हक्काच ठिकाण असत ना), बरेचदा बिचारीने मेहनत घेऊन बनवलेल्या जेवणाला शाबासकी न देण, तिला आवर्जून काही हवय, नकोय का ते न विचारण, तिच्याशी भांडंण झाल की रागत आवाज चढवणं, आपली चुक असली नसली तरी गाल फूगवून बसण, बर पुन्हा झालेल्या गोष्टीसाठी तिची माफी न मागण (कारण सगळ थोड्या वेळात पूर्ववत होणारच यासाठी तिला गृहीत धरण)…..अशा एक ना अनेक अपराध मी आजतगायत केले असतील…ज्यासाठी आई ने मला कधीच शिक्षा केली नाही उलट जास्त प्रेमच केल…

मला आज माझ्या अशा असंख्य कृत्त्यांबद्दल स्वत:चा राग येतोय आणि तेवढ्याच तीव्रतेने आईची आठवणही येतेय…..

तिला खूपदा सांगण्याचा प्रयत्न करते की मला जाणीव आहे तिच्या कष्ठांची आणि त्यागाची……माझ ही तिच्यावर खूप प्रेम आहे…मला त्या असंख्या चुकांसाठी तिची माफी मागायची आहे ज्यामुळे तीच मन दुखवल गेलय…..पण जेव्हा कधी हा प्रयत्न करते तेव्हा तोंडातून शब्द फुटत नाही आणि मी फक्त तिला मिठी मारते….

तिला कदाचित सगळ समजात असाव म्हणून ती ही काहीही न बोलता फक्त माझ्या पाठीवरुन मायेने हात फिरवते…..आणि माझ्या डोळ्यात टाचकन पाणी उभ राहत………

इथपर्यंत पोस्ट पूर्ण केली आणि माझा सेलफोन वाजला…..पाहील तर आईचा सेल नंबर होता…..मला कळेनासेच झालं ….काय हा योगायोग…मी आठवण काढत होते म्हणून उचकी वगैरे लागली की काय हिला ??? मी फोन उचलला आणि म्हटल काय ग आई??? जनरली संध्याकाळी फोन करतेस आज अगदी दुपारीच केलास????

तर ती म्हणाली अग आज दादाचा वाढदिवस आहे ना…..मी विचार करतेय दर वेळेस आपण हॉटेल मधे जाउन वाढदिवस सेलीब्रेट करतो आज घरीच काहीतरी बनवूया का?? मी हो म्हटल तर तिच्या उत्साहाला काय उधाण आल आणि तिने लगेच इडली आणि मैसोर डोसा असा बेत फिक्स केला आणि मैसोरमसाला डोसा रेसिपी माझ्याबरोबर डिस्कस करूनपण झाली….मी फक्त तीच बोलण ऐकत होते ……काहीच बोलत न्हवते…..तर तीच म्हणाली काय ग तुपा कामात आहेस का? मी म्हटल नाही ग मी तुलाच फोन करणार होते…..तुला कस काय कळल तर म्हणाली अचानक मनात आल, तुझा आवाज ऐकवासा वाटला म्हणून फोन केला….

खरच मूळ जन्माला आल्यावर त्याची नाळ कापून त्याला आईच्या देहापासून वेगळ केल जातं पण हे किती वरवरच…….तिच्या आत्म्याशी जुळलेली आपली नाळ कधीही कापता येणार नाही…….

हे शेअर करा:

  • Email

Like this:

Like Loading...

Follow थेट दिल से on WordPress.com

Enter your email address to follow this blog and receive notifications of new posts by email.

Join 473 other followers

अलीकडील पोस्ट

  • मिड्ल क्लास
  • वेळ नाही मला
  • बाबा हवा होतास तू
  • ओक्टॉबर मुंबई 2015 विशेष
  • भय इथले संपत नाही…
  • तुझी नी माझी प्रीत सख्या…
  • सी वर्ल्ड आणि रिवर ट्यूबिंग
  • अनाम प्रेम
  • बाळकडू
  • धूर-धडाका

Top Posts & Pages

  • मिड्ल क्लास
  • वेळ नाही मला
  • बाबा हवा होतास तू
  • ओक्टॉबर मुंबई 2015 विशेष
  • भय इथले संपत नाही...
  • तुझी नी माझी प्रीत सख्या...
  • सी वर्ल्ड आणि रिवर ट्यूबिंग
  • अनाम प्रेम
  • बाळकडू
  • धूर-धडाका

आर्चिव्ह्ज

  • डिसेंबर 2016 (1)
  • नोव्हेंबर 2016 (1)
  • ऑक्टोबर 2016 (1)
  • ऑक्टोबर 2015 (1)
  • मार्च 2012 (1)
  • फेब्रुवारी 2012 (1)
  • ऑक्टोबर 2011 (1)
  • फेब्रुवारी 2011 (1)
  • जानेवारी 2011 (1)
  • नोव्हेंबर 2010 (3)
  • जुलै 2010 (1)
  • जून 2010 (2)
  • मे 2010 (3)
  • एप्रिल 2010 (1)
  • मार्च 2010 (2)
  • फेब्रुवारी 2010 (1)

प्रवर्ग

  • आपले सण
  • उपहास
  • कवितेचा कुंचला
  • येता-जाता
  • लघुकथा
  • सामाजिक
  • Uncategorized

Blog Stats

  • 23,932 hits

“मराठी ब्लॉग विश्व”

Create a free website or blog at WordPress.com.

Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Following
    • थेट दिल से
    • Join 473 other followers
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • थेट दिल से
    • सानुकूल करा
    • Follow Following
    • Sign up
    • लॉग ईन
    • Report this content
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Collapse this bar
 

Loading Comments...
 

    loading रद्द करा
    Post was not sent - check your email addresses!
    Email check failed, please try again
    Sorry, your blog cannot share posts by email.
    %d bloggers like this: