लेबर डे वीकएण्डचा काहिच प्लॅन ठरला न्हवता. पण डॅलस मधले बहुतेक सगळेच मित्र मैत्रिणी कुठे ना कुठे तरी बाहेर जातच होते. आम्ही मात्र मूवीज़, हॉटेलिंग आणि लोंग ड्राईव्ह एवढाच प्लॅन केला होता. आणि अचानक शुक्रवारी दुपारी अहोन्चा फ़ोन येतो विचारायला की आपण सॅन आंटोनीयोला जायच का?
सॅन आंटोनीयो म्हणजे अरविंग पासून किमान ४ ते ५ तासाची ड्राईव्ह (रस्त्यावरिल वेग मर्यादांच पालन केल तर 🙂 ) मी लगेच सम्मति दर्शविली. आमचे अज़ून २ मित्र यायला तयार झाले. अहोन्नी लगेच मेरीयट मधे २ रूम्स बुक केल्या आणि सी वर्ल्ड ची चार टिकेट्स सुद्धा. शुक्रवारी सन्ध्याकाळी ६.३0 ला सगळे आमच्याच घरी जेवायला आले. मग मीही पुलाव, कढी, सलाद आणि पापड असा झटपट मेनू तयार केला आणि पॅकिंग केल.
साधारण ७.४५ ला आम्ही प्रवास सुरू केला. गाणी, गप्पा, खादाडी करत आम्ही रात्री १.३0 च्या सुमारास होटेल वर पोहचलो. सगळी ओपन पार्किंग्स गाड्यान्नी भरलेली होती. शेवटी होटेल समोरच्या मिटर पार्किंग मधे गाड़ी लाऊन आम्ही रूम वर गेलो. दुस-या दिवशी सकाळी ८ पर्यंतच आम्ही मीटर पार्किंग करायच ठरवल होत. पण रात्री आधीच उशीर झाल्याने सकाळी सगळे ब्रेकफास्ट्लाच ८ ला उतरले 🙂 मग अज़ून १ तासाच पार्किंग घेऊन आम्ही ९ ला सी वर्ल्ड ला जायला निघालो.
मी फारच उत्साहीत होते कारण राइड्स मधे बसायला मला खूप आवडत. अगदी जत्रेतल्या आकाश पाळण्यात सुद्धा. पण सी वर्ल्ड म्हणजे फफ्त राइड्स नाहीत. खरतर राइड्स हाताच्या बोटान्वर मोजता येतिल एवढ्याच आहेत पण त्या जर त्यान्च्या आकारमानाच्या चढत्या क्रमाने केल्या तर हृदयाचे ठोके पण तेवढ्याच चढत्या क्रमाने वाढलेले जाणवतात. 🙂
सर्वप्रथम आम्ही एक ४-डी शो पाहायला गेलो त्याच नाव होत “Sesame Street Presents Lights, Camera, Imagination in 4-D”. हा लहान मुलान्साठीचा शो होता. त्यात ४-डी चे इफेक्ट्स चांगले होते पण त्याचे कथानक आणि कार्टून पात्र अगदिच माफ़ होती. आम्हा चौघान्नाही तो शो काही विशेष आवडला नाही. असो, पण यापुढची सी वर्ल्ड मधली आमची सफ़र फारच रोमांचक होती.
Penguin Encounter,Rocky Point Preserve,Flamingo Cove,Alligator Alley,Boardwalk Games,Cannery Row Caper,Seafari Tour,
Dolphin Cove ईत्यादी ईत्यादी अशी एक ना अनेक आकर्षणे अगदी मजेशीर होती. राइड्स मात्र आम्ही शिल्लक ठेवल्या होत्या कारण त्यावर आधी बसायाच की सन्ध्याकाळी यावर एकमत होत नव्हत.
इतकी सगळी सफ़र केल्यावर आणि उन्हातून नकाशा घेऊन भटकल्यावर सपाटून भूक लागली होती. सकाळचा कोन्टिनेन्टल ब्रेकफ़ास्ट कुठल्या कुठे गुडूप झाला होता. मग कुठे खायच हे सुद्धा नकाशा बघूनच ठरवल आणि रोसिटा केफे मधे गेलो. i must say one of my best eating experiences. बफ़े लंच होता… 12 डॉलर मधे अनलिमिटेड पिझ्झा, पास्ता, सलाद आणि सोफ्ट ड्रिंक्स. पिझ्झाचेच किमान ७-८ प्रकार, आवडीप्रमाणे पास्ताचे प्रकार आणि ड्रेसिंग्स आणि सलाद. पास्ताची चव अजूनही जिभेवर रेन्गाळतेय. सगळ्यान्नीच आडवा हात मारला म्हणूनच कुणाला त्या डिशेसचे फोटो घ्यायला सुचले नाही 🙂 पण फक्त एक आठवण म्हणून मन आणि पोट तृप्त झाल्यावर बाहेरूनच केफे चा तेवढा फोटो आम्ही न चुकता काढला.
आता अगदी आकन्ठ जेवण झाल्यावर राइड्स मधे तर आम्ही बसूच शकत न्हवतो. म्हणून तिकड़चे एक ख़ास आकर्षण “The Shamu Show” बसून पाहायच आम्ही ठरवल. पण लोकेशन ला पोहचेपर्यन्त स्टेडीयम खचाखच भरल होत. ट्रेन मधे मिळते तशी चौथी सीट पण नाही मिळाली 😦 त्यामुळे माना उन्च करून शो पाहिला पण त्याची मज़ा नाही लुटता आली. म्हणून सन्ध्याकाळी ६ चा रिपिट शो न चुकता अगदी पुढच्या रान्गेत बसून बघायचा ठरवल. मग थोड़े बोर्ड वॉक गेम्स खेळलो. त्यात कुणालाही काहीही जिंकता आल नाही.
आता ती वेळ आली होती जेव्हा मला राइड्स वर बसण्याची अती उत्कट इच्छा होत होती. आणि धीर गोळा करण्यासाठी आम्ही धोक्याच्या पातळीच्या चढत्या क्रमाने एक एक करून राइड्स वर गेलो. Rio Loco,Journey to Atlantis,Quick Queue,great white आणि सगळ्यात जास्त ठोके वाढले ते “Steel Eel” मधे.
त्यातून बाहेर आल्यावर आणि वर मान करून त्या विशाल स्ट्रक्चर कड़े बघून पुटपुटलो This is utter non sense we have done in our life. मग त्याचे स्ट्रक्चरल ईंजीनियरींग, सेफ्टी मेजर्स, हझार्ड लिमिट्स ईत्यादी ईत्यादी वर चर्चा सत्र सुरू झाले. चार ईंजीनियरींग डोकी एकत्र आल्यावर दूसर काय होणार.
सन्ध्याकाळचे चे ५.३0 वाजले होते आणि आता आम्हाला पुढे बसून शामू शो पाहायचा होता. मी आणि अहोन्नी धावत जाऊन सीट अडवायच ठरवल आणि दूसरे दोघे आइसक्रीम आणि पाण्याच्या बाटल्या आणायला गेले. ६ वाजता शो सुरू झाला आणि आम्ही त्यात रंगून गेलो.
जाता जाता एक शेवटच आकर्षण म्हणून फायर क्रॅकर शो बघायचा की परत जाऊन “River Walk” म्हणून अज़ून एक आकर्षण कवर क़रायच यावर चर्चा झाल्यावर River Walk लाच जायच ठरल. कुठल्याही कनाल साईड सफ़री सारखाच हा रिवर वॉक होता अगदी यूरोप मधे युथ्रेट किंवा आम्सटरडॅम सारख्या ठिकाणी पाहायला मिळाला तसाच पण हा रिवर वॉक तुलनेने अगदिच हलका वाटला. कदाचित् रात्र होवून आता परत इंधन भरायाची वेळ झाली होती म्हणून की काय कनालला पूर्ण वळसा घालायच्या फंदात आम्ही पडलो नाही आणि इतरत्र दिसत असणा-या नेमकया कुठल्या कुजीन मधे धाड़ टाकायची यावर वाद सुरू झाले.
शेवटी “Chilli’s” मधे गेलो. आधीच वेटिंग होत त्यात टेबल मिळाल्यावर साधारण ४५ मिनिटान्नी ओर्डर आली.
आता पुढे काय?? होटेलच बुकिंग एक रात्र आणि एक दिवस अस केल होत पण आता दिवसभराच्या थकव्यामुळे आहोन्नी पुन्हा ५ तास ड्राईव करायला स्पष्ट नकार दिला. आणि जर एक रात्र वाढणार असेल तर दुसर्या दिवशी सकाळी वाटेतच ऑस्टिनला जायाचा प्लॅन ठरला.
Austin is the city of universities पण उन्हातून साईट सिनिंग करायाची कुणाचीच ईच्छा न्हवती म्हणून आम्ही रिवर ट्युबिंग ला जायच ठरवल. सकाळी उठून आम्ही ऑस्टिन रिवर ट्युबिंग ला गेलो. ट्युबिंग चा मार्ग आणि तंत्र तेथिल ट्यूब विक्रेत्याकडून समजावून घेऊन ५ ट्यूब्ससकट आम्ही नदिकडे निघालो. पाचवी ट्यूब खादाडी आणि पाण्याच्या बाटल्यांच कूलर ठेवायला घेतली होती.
सुरुवातीला आमच्यापैकी कुणालाच ट्यूब ला फ्लोट करता येत न्हवत. जवळ जवळ अर्धा तास तर आम्ही दूसरयांकड़े बघत ट्यूबला वल्हवायच कस हे शिकत होतो. आमची नाव मात्र उलट्याच दिशेने जात होती 🙂 हळू हळू जमायला लागल आणि मग yeah its not a rocket science असे उद्गार बाहेर आले.
आहोंनी नको नको म्हणत असताना आठवणी साठवण्याच्या नावाखाली मी कॅमरा ट्यूब मधे आणला होता. आणि नेमका एंड पॉइंट ला उतरताना पाण्याच्या खोलीचा अंदाज न आल्यामुळे मी कमरेपेक्षा अधिक उन्चीच्या पाण्यात लॅंडिंग केल. कमरेला अडकवलेला कॅमरा कवरसकट पाण्याखाली….
बाहेर आल्यावर माझी काही खैर नाही हे मला कळून चुकले होते. घाबरत घाबरत मी कॅमरा ऑन करण्याचा प्रयत्न केला आणि व्हायच तेच झाल होत. 😦 मग पटकन मेमरी कार्ड आणि बॅटरी काढून कॅमरा वेगळा ठेवला. मला संपूर्ण सहलीलाच गालबोट लागल्यासारखे झाले.
मी नाराज़ होते पण सगळे म्हणत होते की कॅमरा सुकला की ठीक होइल. अहोन्नी हळूच “बघ नवा-याच ऐकल नाही की अस होत” असा टोला मारला.
रिवर ट्युबिंगचे तन्त्र कळले की मगच त्याचा आस्वाद घेता येतो. नेविगेशन, सेलिंग, प्रवाहाबरोबर फ्लोट होणे यात खूप व्यायाम झाला. दंड दुखायला लागले. आता कुठेही न थान्बता थेट अरविंग गाठायच ठरल. गणपतिचे दिवस होते आणि एका स्नेहींकड़े दिड दिवसाचे गणपति होते. त्यान्नी फ़ोन करुन परस्पर घरी गणपतीला आणि रात्रीच्या जेवणाला आमन्त्रण केले. आम्ही साधारण ४.३0 तासाने ८.३0 च्या दरम्यान त्यान्च्याकडे पोहचलो. आरती केली आणि साबुदाणे वडे, ढोकळा, चटणी, पुलाव आणि मोदक असा उत्तम आहार केला. थेट घरी जाऊन सगळेच घोड़े विकुन झोपले (घोड़े बेचके सो गये). 🙂
ता.क. कॅमरा ३ दिवसांनी पूर्ण सुकल्यावर पूर्ववत झाला. आणि ख-या अर्थाने ही सहल महागात पडली नाही 🙂
थेट दिल से 