वेळ नाही मला

टॅगस्

कवितेचा कुंचला, काव्य, माझी कविता

घड्याळाचा गजर म्हणतो पहाट झाली उठा

जांभई देऊन शरीर म्हणत अजून झोप जरा

जिमची बॅग , योगाची मॅट सगळ वाट पाही

अंगातला आळस मात्र काही जाऊ पाहत नाही

रनिंगचे शूज खूणावून म्हणतात धाऊन बघ जरा

मी मात्र नेहमीच म्हणतो वेळ नाही मला

 

उठल्या उठल्या ब्रश आधी मोबाइल पडे हाती

मेसेज, मेल्स, व्हाट्सअप यांच्या खचात बुडलो आम्ही

पलन्गावरची चादर म्हणे घडी घाल माझी

मान फिरवून मी तरीही स्क्रीन स्क्रोल करी

खिडकी आडून सूर्य म्हणे खाली उतर जरा

मी मात्र नेहमीच म्हणतो वेळ नाही मला

 

अचानक घड्याळ पाहीले की बोबडी आमची वळते

मोबाईल च्या नादात वेळेच गणित अगदी कसे चुकते

घाई घाईत रोजच निघताना काहीतरी हुकते

नऊ पाच ची लोकल आमची सातत्त्याने मुकते

किचनमधला स्वयंपाक म्हणतो खाऊन घे जरा

मी मात्र नेहमीच म्हणतो वेळ नाही मला

 

ऑफीस मधे कामाचा खूप भार होतो

त्याचा शीण जावा म्हणून सुट्टा ब्रेक घेतो

नाकातून धूर सोडत देशाच्या व्यथा गातो आम्ही

डोक्यात राग, वाणीत आग अन् सिगरेट पायाखाली

जिन्याच्या पाया-या म्हणी आम्हाला चढून बघ जरा

मी मात्र नेहमीच म्हणतो वेळ नाही मला

 

कॉफी , स्मोक , पिझ्झा शिवाय पान हलत नाही

पोळी भाजीचा डबा माझी वाट पाहत राही

अपचन , जळजळ यांची आता सवयच झालीय मला

शूगर, कोलेस्ट्रोल वाढले कसे कारण काही कळेना

पॅंट्री मधली ग्रीन टी म्हणे पिऊन बघ जरा

मी मात्र नेहमीच म्हणतो वेळ नाही मला

 

थकून घरी आलो की TV च्या समोर बसतो

स्ट्रेस जावा म्हणून पुन्हा स्ट्रेस्सफूल गोष्टीच बघतो

यंत्रयुगाने पछाडल आणि शरीर झाले स्थूल

व्याधी काही जडल्या तर त्यांच सापडेना मूळ

रात्रीच जेवण म्हणत अरे वेळेत खा मला

मी मात्र नेहमीच म्हणतो वेळ नाही मला

 

आप्तेष्टान्शी संवाद आता कधी कधीच घडतो

फेसबूकच्या पोस्ट वरून त्यांचा स्टेटस मात्र कळतो

मैदानी खेळ, मित्रांचा कट्टा हे सारे विस्मरणात गेले

मूवीस, रेस्टोरेंट्स, पब्ज यांनी खिशात भोक केले

मित्रांचा जुना फोटो म्हणतो भेटून ये जरा

मी मात्र नेहमीच म्हणतो वेळ नाही मला

बाबा हवा होतास तू

टॅगस्

कवितेचा कुंचला, काव्य, माझी कविता

सायकलीच्या सीटला धरून धावलास तू

माझ्या वेगाशी वेग धरून लहान झालास तू

तूझच बोट धरल जेव्हा धडपडत पाऊले टाकली

तूझ्याच पोटावर विसावले जेव्हा तीच पाऊले थकली

भातूकलीचा खेळ खेळायला यायला हवास तू

तुझ्या बाहूलीचा संसार पाहायला हवा होतास तू

 

मराठीच्या कविता वारंवार गायचास तू

“गाई पाण्यावर आल्या” गात कुशीत घ्यायचास तू

तुझा कंठ तेव्हाही दाटायचा तो सूर धरताना

त्या वेळी मनात वेगळ घर करायचास तू

तो सूर धरायला , मला कुशीत घ्यायला पुन्हा येना तू

आयुष्याचे गीत गायला अजून हवा होतास तू

 

जेव्हा कधी रागवलास, मनातच भान्डले तुझ्याशी

आजीवन बोलणार नाही असा चंगच बांधला मनाशी

असे कित्येक पण मोडीत काढलेस तुझ्या हळवार स्पर्शाने

तुझ मन मेणाच लगेच पाघळायच माझ्या रागाने

लटका फूगवा राग माझा काढायला हवास तू

हट्ट माझे पूरवायला बाबा हवा आहेस तू

 

हात ओल्या मेहन्दीचे, तर घास भरवलास तू

पाठवणीच्या क्षणाला मनसोक्त रडलास तू

माझ्या मुलीला सांभाळा अस थरथरत बोललास तू

नजरेआड मी होईपर्यंत उभाच ठाकलास तू

काहीतरी सुटल…काहीतरी वीरल , मन माझे मागे धावी

आशीर्वादाचा हात ठेवायला बाबा हवा आहेस तू

 

तूझ्या आठवणी तुझ्याचसारख्या, मला लावी माया

ओठावर हसू, डोळ्यात अश्रू अशी त्यांची किमया

उन पावसाचा खेळ त्यांचा माझ्या मनी चालतो

मग “तू आहेस की नाही” असा वेडा प्रश्न पडतो

शरीराने नसलास तरी सतत जाणवतोस तू

तुझ्या आठवणीतूनच निरंतर जगत राहतोस तू

तुझी नी माझी प्रीत सख्या…

टॅगस्

काव्य, प्रेम, माझी कविता, लग्न

गाठ माझ्या पदराची तुझ्या उपरण्याला पडली
सप्तपदी चालताना तुझ्यासवे नजर माझी झुकली
लग्नमंडपी शोभा होती परी मनी माझ्या भीती
अनोळखी या नात्याला कशी मी समजू प्रीती

गाली होता विडा परी नयनी माझ्या अश्रू
अंतरपाट मधे स्थिर आणिक समोर उभा तू
हाती पुष्पमाला अन कानी घुमती अष्टके
जन्माचा जोडीदार कसा तू हे पडले मोठे कोडे

पाठवणीची घडी ती मज कठीण बडी जाहली.
माया आई-बाबांची डोळ्यातून वाहली
श्वास माझा अस्थिर होता अन ऊर भरूनी आला
मज न्याहाळूनी हात तू माझ्या हातावरी ठेवला

तुला जपेन असेच निरंतर हे स्पर्शातूनी बोललास
पाणावल्या डोळ्यात तू माझ्या प्रथम सामावलास
नाव तुझे घेऊन सासरचा उंबरठा ओलांडला
घर अपुले फुलवेन सुखाने हा मनी चंग बांधला

कधी रागाने कधी लोभाने नाते जडतच गेले
सहवासाने मनात माझ्या घरटे जणू बांधले
स्पर्श तुझा होताच सा-या विवंचना त्या मिटती
जोडीदार जन्माचा तूच ही पटते मज शाश्वती

दीन हे सरता नकळत कसे अद्भुत नाते जडले
तू नसताना रीतेपणाने मी स्वत:स हरवून बसले
प्रेम माया मित्र सखा मज सारे तुझ्यात दिसले
जीव गुंततो कुणात हे तुलाच पाहूनी कळले

तुझी नी माझी प्रीत सख्या अशीच फुलत राहो
हर एक दिनी नवीन रूपाने नाते हे उलगडो
उन-पावसाचे सारे ऋतू मी तुझ्यासवे पाहीन
सप्तपदीच्या सा-या शपथा नेमाने पाळीन